First week in the Pearl of Africa!

Vorige week woensdag begon mijn avontuur. Met nog een halve kater van nieuwjaarsdag vertrok ik naar Brussel om vanuit daar via Qatar naar Entebbe te vliegen. Bloednerveus en vol goede moed stapte ik in het vliegveld. Alles verliep ‘prima’. Op de verschrikkelijke vliegtuigmaaltijden, te weinig beenruimte en geen slaap na dan.. Maar opzich niets te klagen! Totdat we er bijna waren en ik op mijn beeldschermpje zag dat we rondjes bleven vliegen over Entebbe. Ik snapte er niets van, meneer naast me snapte er niets van, wij snapte er niets van! Na 20 minuten rondjes vliegen besloot de piloot ons te vertellen dat het te mistig was in Oeganda en dat we uit moesten wijken naar Rwanda totdat de mist wegtrok.. Mijn dag kon niet stuk..

In Rwanda moesten we het vliegtuig uit maar mochten we verder niets doen en kregen we geen informatie. Niemand had enig idee hoe lang het ging duren dus het wachten begon.. Iedere keer dat er een vlucht werd omgeroepen had ik goede hoop dat wij mochten vertrekken en iedere keer werd ik teleurgesteld. Na ongeveer 5 uur voor me uit te hebben gestaard mochten we eindelijk weer terug in het vliegtuig en binnen 45 minuten landde we in Entebbe, Oeganda.

Toen ik buiten kwam stonden er honderden mannen met naambordjes te wachten op hun gasten. Als een verdwaalde blanke liep ik daar rond te staren totdat er op mijn schouder werd getikt. Mijn chauffeur dacht al dat ik nederlands was en vroeg of ik naar Jinja moest.. chilll!! Inmiddels was het half 2 ’s middags en die arme jongen had al vanaf 5 uur ’s ochtends zitten wachten op me, ooops! Vanaf het vliegveld was het nog ongeveer 3 uur rijden naar Jinja, waar ik de komende maand verblijf. Onderweg maakte ik kennis met het prachtige Oeganda. Enorm groen, overal koeien en geiten op de weg, kleine kraampjes op elke hoek, regenwoud, allezzz! Het is hier prachtig!

Om 17.00 uur kwam ik eindelijk aan op mijn kamertje. Een prima huisje met lekkere banken buiten, een badkamer, goede keuken en woonkamer. Best primitief is het maar wel oké. Het een wonder als we water, gas én stroom hebben! De afgelopen week hebben we 3 dagen geen stroom gehad en dan is het écht heel erg donker ’s nachts.. Ook is onze watertank afgelopen week van het dak gevallen waardoor ik gisteren voor het eerst een warme douche heb gehad, heeeerlijk.

Vrijdag ben ik voor het eerst langs het weeshuis gegaan. Precies wat je zou verwachten.. Je doet de poort open en hordes kleine kinderen komen naar je toe rennen. In het huis zitten momenteel 10 babies, een hoop klein spul tot ong 14 jaar en 7 gehandicapte kinderen. Met de gehandicapte kinderen ga ik me de komende maand bezig houden. De handicap verschilt van een jongen met een meervoudig verstandelijk en lichamelijk handicap tot een meisje die een enorme achterstand heeft omdat ze de eerste jaren van haar leven heeft doorgebracht in de gevangenis met haar moeder. Best heftig om te zien hoe er hier mee om word gegaan. Ze worden wel verzorgd maar alleen echt de primaire behoefte. De Oegandese verzorgens geven ze eten, wassen ze en stoppen ze in bed maar verder word er niet naar ze om gekeken, krijgen ze geen liefde en staren ze maar een beetje voor hun uit. 2 andere vrijwilligsters en ik willen proberen iedere dag individueel tijd met ze door te brengen zodat we ze kunnen uitdagen om te ontwikkelen. Geen van allen praat echt terwijl wij er zeker van zijn dat ze hiertoe in staat zijn. De eerste mini-resultaten zijn al geboekt! Dorene is 2 en heeft haar hele leven in de gevangenis gezeten met haar moeder. Daar hebben ze haar niet leren lopen of praten. Gisteren is een vrijwilligster alleen met haar gaan spelen en veranderde ze plotseling van een stil meisje dat de hele dag naar de muur kijkt naar een energieke kruipende peuter! Was super om te zien! Hopelijk mag ik nog meer van deze geweldige vooruitgangen meemaken in de tijd dat ik hier ben.

Afgelopen dinsdag ben ik naar ‘the village’ gegaan om eens te kijken hoe het leven daar is. Sharon is de oprichtster van Arise and Shine en komt daar oorspronkelijk vandaan. Ze heeft hier een stuk land geerfd waar ze een school op heeft gebouwd voor de kinderen uit het dorp. Om daar te komen moesten we 2 uur in een stampvolle taxi bus en 1 uur met een booda booda (soort taxi-motor) door de rimboe crossen. Tijdens de rit op de booda kwamen we langs allerlei dorpjes en zodra kinderen je zien komen ze naar de straat gerend om je te roepen. Om de 10 meter hoorde je wel ergens ‘MUZUNGU MUZUNGU!!!’. Ze waren oprecht heel blij om ons te zien, god mag weten waarom.. Ik zou nog niet eens zo blij zijn als ik de koningin zag en jullie weten allemaal hoe erg ik op haar gesteld ben ;). Op de terugweg, toen we met zijn 4e op één booda zaten zei Moses, de broer van Sharon, dat de kindjes in hun taal riepen ‘Muzungu, bedankt voor de kleren!’. Erg lief! In ‘the village’ hebben ze echt niets. Water wordt gepompt uit een put, gekookt wordt er op een vuurtje buiten en stroom bestaat gewoon niet. Maar het was een super ervaring, nooit gedacht dat ik dit ooit mee zou maken.

Met het geld dat ik heb ingezameld in Nederland ben ik van plan om een tafel en stoelen aan te schaffen voor de gehandicapte kindjes. Zij eten nu buiten op de grond, apart van alle anderen kinderen en ik vind dat zij, net als de rest, ook gewoon aan een tafel kunnen eten. Begin volgende week gaan we een timmerman bellen om te vragen naar de mogelijkheden, i’ll keep you posted!

Verder is het leven hier enorm relaxed, voel me totaal niet onveilig en iedereen is super vriendeijk. Overal ben ik ‘most welcome’en zijn ze oprecht dankbaar wat je voor het land doet. Kortom, ik heb een super tijd en geen zin om nog meer te typen :) ook al heb ik nog veeeul meer meegemaakt natuurlijk!

Seee ya! <3