This Is Africa

Hello my friends,

In het donker, zonder water en met het laatste restje batterij van mijn laptop schrijf ik deze update. Zoals je kan zien ben ik niet enorm actief op deze blog.. Heb het te druk met leven, denk ik! Maar toch wil ik het een en ander met jullie delen. Zoaaals, de nieuwe tafel in het babieshome! Hij is geweldig, kindjes zitten braaf naast de anderen te eten alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. Een top gevoel dat ik dit geregeld heb! Verder is er één stoel besteld voor de drie kindjes die niet kunnen eten en ik hoor geruchten dat hij vandaag is afgeleverd!! Ik was vandaag helaas niet in het babieshome dus heb hem niet gezien maar ik heb gehoord dat hij erg mooi is, dat Fahad erin heeft gegeten en dat hij alleen maar heeft zitten lachen! Deze week zullen we er nog 2 bestellen zodat niemand meer op de grond hoeft te eten.

Back in time, naar vorig weekend.. Omdat wij doordeweeks enorm hardwerkende vrijwilligers zijn hebben we besloten om van elk weekend iets te maken, het land te verkennen en op avontuur te gaan. Vorige weekend stond Hairy Lemon op het programma, een klein eilandje op de Nijl. Na een lange, hobbelige rit werden wij met een houten bootje naar het eiland gebracht. Er is in principe niets te beleven maar de natuur en uitzicht is prachtig, de zon scheen de hele dag, er waren 3 overheerlijke maaltijden en leuk personeel waar we tot in de vroege uurtjes drankjes hebben mee mogen doen! Twee dagen dus helemaal weg van de bewoonde wereld en nergens anders aan denken dan aan wat voor topleven ik heb, heerlijk!

Vorige week heb ik elke dag in het babieshuis doorgebracht en hebben de meisjes elke dag mijn haar zitten vlechten. ‘Muzungu’ haar is enorm populair hier en zodra ze me zien moet mijn haar los en moeten er tientallen minuscule vlechtjes worden gemaakt.. Vooral erg leuk als je ze eruit wil halen;). Verder is het babieshuis top! De kindjes zijn lief, ze helpen waar nodig en zijn vooral heel lief voor elkaar, de mensen zijn aardig en de kleine babies onweerstaanbaar schattig. Ik probeer het niet te vaak te doen maar een aantal keer per week kan ik het niet laten om even naar de allerkleinste te gaan. Altijd als ik naar binnen loop duurt het ongeveer anderhalf uur voordat ik zover ben om er weer uit te komen. Ze zijn té schattig en de uren vliegen voorbij als je er eentje in je handen hebt.

Al is het natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn.. (?Is dat iets?). Zo is er Baby Praise, een aantal weken oud.. De moeder is gestorven tijdens de bevalling en de vader is nergens te bekennen. Praise heeft een levensgevaarlijke infectie aan zijn hoofdje en zat ‘vast’ in het ziekenhuis. Het ziekenhuis wou niets doen totdat alle rekeningen betaald werden en Praise was langzaam aan het sterven.. Het ging om een behoorlijke smak geld maar Arise and Shine heeft het uiteindelijk weten te betalen. Hij is inmiddels geopereerd aan zijn hoofdje en is nog steeds in het ziekenhuis maar hij maakt het goed! Hij komt goed aan en het ziet ernaar uit dat alles in orde komt. Ook baby Juliana heeft een verdrietig verhaal.. Juliana is vorige week binnen gebracht nadat men haar gevonden had in een verlaten kamer. Haar ouders waren nergens te bekennen en schijnbaar heeft zij daar een week gelegen, helemaal alleen. Na een bezoek aan de dokter blijkt ze TBC te hebben en ondervoed te zijn. Ik schrok enorm toen ik haar zag, haar armpjes ongeveer net zo dun als mijn duim en je ziet totale leegheid in haar ogen. Er zit nul leven in. Toen ik haar oppakte was ik even bang dat ik haar doormidden brak maar daarna heeft ze heel vredig een tijd op mijn schoot gezeten. Uiteindelijk zal ook met haar alles goedkomen, ze krijgt speciale voeding(ze eet gelukkig goed) en medicijnen voor de TBC. Voor mij nog steeds ongelofelijk dat dit echt gebeurd maar helaas de harde waarheid.. Gelukkig zijn er ook nog lieve mensen op deze wereld die voor zulke kindjes opkomen.

Ook na deze emotioneel zware week was het tijd voor ontspanning, afgelopen weekend aan het zwembad van het Nile Resort. Biertje langs mijn ligbed, boek in mijn hand, muziek in de oortjes en zonnetje in de lucht. Mij heb je niet horen klagen.. ’s Avonds voor het eerst op stap geweest hier in Jinja. Naar een heuse nachtclub.. Het was precies wat ik ervan verwachtte maar dan minder eng. Dansende mensen overal, gezelligheid en hitte maar niet echt lastige mensen die zichzelf opdringen (iets wat ik wel had gedacht). Kortom, een geslaagd weekend:)!

Vandaag begon mijn dag in het babieshuis maar hoorde al snel dat een grote groep zouden afreizen naar The Village. Geen speciale reden maar gewoon omdat het kan. Dus heb ik vandaag 6 uur lang in een taxibus gezeten zodat ik drie uur niks heb kunnen doen in de rimboe. Was het ’t waard? Misschien niet echt.. Maar het was erg gezellig en een keer wat anders. Onderweg zijn we gestopt bij een stuk land dat deze week wordt gekocht door Arise and Shine. Afgelopen weekend zijn zes Noren aangekomen en zij hebben in Noorwegen zóveel geld in gezameld dat de organisatie er een enorm stuk land van kan kopen voor een nieuw babieshuis. Groot en goed nieuws omdat ze het orginele babieshuis huren, wat erg veel geld kost. Een uurtje geleden ben ik eindelijk thuis gekomen van deze vermoeiende reis. Helemaal vies van het stof en zand en keek enorm uit naar een lekkere douche. Maar helaaas.. Thuis aangekomen blijkt er geen water én geen stroom te zijn, holladiejee. This Is Africa, I guess..

Ik probeer hier, ondanks alle armoede en verdriet, ook vooral te letten op de postieve dingen. De sterke, inspirerende vrouwen die ik heb mogen ontmoeten zoals de oprichtster van Arise and Shine. Een vrouw van 26 die de mogelijkheid heeft gehad om een goede opleiding te volgen en erna zoveel mogelijk terug probeert te geven aan haar familie en aan haar land. Ze zorgt voor al haar broers en zussen en voor iedereen die verder haar zorg nodig heeft. Ook is ze altijd geinteresseerd in de verhalen van vrijwilligers en komt ze regelmatig een knuffel halen en verteld ze hoe dankbaar ze is dat wij hier zijn om te helpen. Een ander voorbeeld is een vrouw in The Village, waarvan ik de naam kwijt ben. Ze heeft polio en kan haar onderbenen niet meer gebruiken, toch loop ze overal rond op haar knieen met een glimlach van oor tot oor. Ze heeft één drieling (wonen totdat school start in het babieshuis en vlechten elke dag mijn haar) en drie tweelingen op de wereld gebracht en zorgt met liefde en aandacht voor hen. Door de vervelende dingen die je hier ziet heb ik alleen maar meer bewondering gekregen voor dit soort vrouwen.

Mijn laptop begint langzaam leeg te raken dus ik laat het hierbij en kruip snel mijn bedje in. Het gaat nog steeds erg goed met me en heb het super naar mijn zin. Al kan ik ook niet wachten om iedereen in Nederland weer te zien! Ben wel bang dat ik bevries..

Iedereen bedankt voor alle lieve, leuke reacties en tot snel!!

Rosalie